Bir restorana geliyoruz. Tepede. Deniz, manzara yada yıldızı yok. Küçük bir ikramın yanında önce ekmeğin kokusu, sonra sıcak sıcak kendisi geliyor. Restoranın kalitesi ekmeğinden belli olur derler. Pek de yanılmazlar. Fakat bu ekmeğin önce kokusu, sonra tadı çıtayı çok yükseltiyor. Gelen deniz mahsülleri çıtanın çok üzerinde. Küçük bir aile işletmesi gibi görünen bu restoran konu şaraba gelince boyut değiştiriyor. Restoranın mahzenine inince sanki buz dağının altına indik hissine kapılıyoruz. Bu düzen bu güzellik karşısında şaşkınlığımızı gizleyemiyoruz. Asıl şaşkınlığımızı keyifle gezdiğimiz mahzenin stok defterine bakınca yaşıyoruz. Yüzlerce sayfa elle tutulmuş eski envanter defteri kıvamında kara kaplı defter. Bunu tutanda seksen yaşındaki restoran sahibi. Bunu söyleyende bize servis yapan kızı. Mahzendeki şaraplar ile ile birkaç deniz manzaralı villa alabilecekken, neden almadığını adamın yüzüne bakınca anlıyoruz. Buraya kimin yıldızı yeter ki?